Od bizneswoman do mamy zastępczej – historia Ewy

Zawsze ceniłam swój czas, lubiłam poświęcać go na rozwój i tak naprawdę nigdy nie widziałam siebie w roli matki. Opieka nad dziećmi wydawała mi się tego rozwoju hamulcem. Z czasem jednak zrozumiałam, że bycie matką wcale nie jest kotwicą, lecz żaglem, dzięki któremu mogę odkryć na nowo swoje zasoby i pasje – teraz, gdy oficjalnie zostałam mamą SOS, widzę to jeszcze wyraźniej.

To był tak naprawdę pierwszy impuls. Alzheimer to straszna choroba i pomoc przy opiece nad tatą była dla nas wszystkich trudnym czasem, jednak wspieranie bliskiej osoby dawało mi poczucie spełnienia. Czułam, że robię coś, co powinnam robić. Kolejnym impulsem, który mnie nakierował na tę zmianę, był spot SOS Wiosek Dziecięcych „Szukamy Mamy”, który zobaczyłam w telewizji. Musiało minąć parę lat, zanim dojrzałam do tej decyzji, ale dziś jestem tutaj, w Karlinie i czuję, że jest to moje miejsce.

Zanim rodzicowi SOS powierzona będzie opieka nad dziećmi, musi przejść kilka etapów rekrutacji – należy do nich szereg badań, szkolenie i staż w Wiosce SOS w formie asystentki wychowawcy. Jest to czas nauki, przygotowania do nowej roli, podczas którego sprawdzamy, czy dana osoba ma odpowiednie predyspozycje. Jest to również okres, w którym sam kandydat/ka upewnia się, że jest to dla niej/niego właściwa droga

– tłumaczy Eliza Potomska, dyrektorka programu SOS Karlino.

Daje to duże poczucie spokoju. Gdy tylko potrzebuję załatwić prywatne sprawy, wyjechać, czy zwyczajnie odpocząć, wiem, że dzieci będą pod profesjonalną opieką. Dzięki temu czuję, że nie jestem sama i mam czas, aby się zregenerować – to bardzo ważne, ponieważ aby móc dawać dzieciom miłość i poczucie bezpieczeństwa, najpierw należy zadbać o to, aby mieć z czego. 

– opowiada Ewa.

Życie ciągle robi nam psikusy – dziś jesteś w jednym miejscu, a jutro, pod wpływem igraszki losu, możesz znaleźć się zupełnie gdzieś indziej. Warto w tym wszystkim ufać swojej intuicji i nie bać się odważnych kroków. Choć praca mamy SOS jest pełna wyzwań i pojawiają się kryzysy, widok szczęśliwych dzieci, które ci ufają i wsparcie, jakie daje stowarzyszenie, nigdy nie dały mi poczucia, że podjęłam złą decyzję. 

– podsumowuje swoją historię Ewa.